Όσοι έχουν αφιερώσει αρκετές ώρες μέσα σε ένα dojo (μαθητές ή εκπαιδευτές-δάσκαλοι/ το ίδιο είναι) ξέρουν πολύ καλά ότι ο χώρος αυτός απογυμνώνει τα συναισθήματα.
Λειτουργεί
ως ένα σιντριβάνι αλήθειας όπου περνώντας μέσα από αυτό φεύγει από πάνω σου
ό,τι ψεύτικο είχες φορέσει για να εισέλθεις στον χώρο.
Σε
μερικές περιπτώσεις μάλιστα οι μαθητές ανακαλύπτουν πτυχές του εαυτού τους που
δεν γνώριζαν και για τις οποίες δεν θα ήταν και πολύ υπερήφανοι ή
ευχαριστημένοι.
Στο
dojo δεν χωρούν διακρίσεις, δεν χωρούν δικαιολογίες και παχυλοί τίτλοι. Στο dojo δεν
έχουν χώρο οι «ντίβες» ή αυτοί που νομίζουν ότι επειδή έχουν κάποια σωματική
ικανότητα τους αξίζει συμπεριφορά «επισήμου» σε σχέση με τους άλλους. Στο dojo τέλος
δεν χωρούν οι αγνώμονες, οι αχάριστοι και αυτοί οι οποίοι δεν έχουν καταλάβει
ότι πρόκειται για ένα «κύτταρο» το οποίο πρέπει όλοι να στηρίξουν σε περίπτωση
ασθένειας και φυσικά όλοι να απολαύσουν σε περίπτωση χαράς. Το dojo δεν
είναι ένα ακόμα γυμναστήριο «ιδιωτικού τύπου» στο οποίο όποτε θέλεις
επισκέπτεσαι για να κάνεις τις δημόσιες σχέσεις σου ή να πιεις καφέ στο
ωραίο περιβάλλον της reception και να αποχωρήσεις αλλά ένα
κομμάτι από ένα «όραμα» μία «ιδέα» και σε μία «ιδέα» είτε είσαι πιστός είτε
όχι… Δεν υπάρχουν ενδιάμεσες καταστάσεις…
Το
dojo είσαι εσύ αλλά και όλοι μαζί.
Έτσι
λοιπόν ξεκινά ο καθένας την προσωπική του περιπέτεια και προχωρώντας
διαπιστώνει μέρα με την ημέρα ότι κάποια πράγματα δεν του αρέσουν ή δεν του ταιριάζουν
ή ακόμα-ακόμα δεν του δίνουν την ευκαιρία να αναδειχθεί για ιδιοτελείς σκοπούς.
Παράλληλα,
η καθημερινή, απαιτητική, επίπονη εκπαίδευση σε συνδυασμό με τις δικές του
αρνητικές σκέψεις τον οδηγούν σε μικρές «εκρήξεις» οι οποίες προμηνύουν αυτό που
έρχεται.
Σιγά-σιγά
αισθάνεται ο ίδιος ότι δεν ανήκει εκεί, απομονώνεται από τους άλλους (παλιούς
και νέους), και φαίνεται καθαρά να αναζητά την αφορμή για να αποχωρήσει.
Πώς
όμως να αποχωρήσει;
Όχι
σιωπηρά βέβαια, αλλά με τυμπανοκρουσίες και βαριές κουβέντες..
Φυσικά
ούτε λόγος για αυτοκριτική και διάθεση για εσωτερική αναζήτηση προκειμένου να
εντοπίσει τα λάθη του και να διορθώσει τα κακώς κείμενα.
Και
εδώ αρχίζει ακριβώς το δύσκολο κομμάτι για τον Δάσκαλο.
Ο
κάθε μαθητής ο οποίος απογυμνώνεται μέσα από το φίλτρο του dojo δεν
μπορεί να δεχθεί αυτή την εξέλιξη διότι προφανώς δεν επιθυμεί να βγει προς τα
έξω η συγκεκριμένη εικόνα αλλά ούτε και ο ίδιος επιθυμεί να διορθωθεί διότι
κάτι τέτοιο προϋποθέτει άμεση παραδοχή του δικού του «κενού» κόσμου κάτι που ο
εγωισμός δεν αφήνει τους περισσότερους να το δουν.
Αναζητώντας
λοιπόν την αιτία, τον φταίχτη για αυτή την κακή εξέλιξη όλοι καταλήγουν στο
πρόσωπο του Δασκάλου του dojo.
Τυχαίο;
Φυσικά
όχι.
Γιατί
όμως;
Στις
πολεμικές τέχνες το πρόσωπο του «Δασκάλου» παίζει τον πρώτο και τον τελευταίο
ρόλο στον μικρόκοσμο του dojo. Για ό,τι γίνεται (και δεν
γίνεται) στο dojo ευθύνη φέρει ο «Δάσκαλος».
Η
αλληλουχία των σκέψεων τους παιδικά απλή. Ποια είναι αυτή;
- Που εκτέθηκα;
- Στο dojo
- Εάν δεν υπήρχε το dojo θα συνέβαινε αυτό;
- Όχι
- Πρέπει να ρίξω την ευθύνη
κάπου;
- Φυσικά
- Γιατί;
- Διότι εάν δεν ενοχοποιήσω
κάποιον άλλον θα πρέπει να παραδεχθώ ότι είμαι όντως «σάπιος» ή στην καλύτερη
περίπτωση «εγωιστής» και θα πρέπει να αναλάβω δράσεις για να αλλάξω
- Θέλω να αλλάξω;
- Φυσικά όχι
- Γιατί;
- Διότι απλούστατα είμαι
τέλειος και όλοι οι άλλοι έχουν το πρόβλημα
- Άρα;
- Άρα πρέπει να βρεθεί κάποιος
στον οποίο θα τα ρίξω όλα
- Τι φταίει που εκτέθηκα στους
άλλους;
- Η ζωή μου στο dojo
- Ποιος είναι υπεύθυνος για το
dojo;
- Ο Δάσκαλος
- Τέλεια, τον ενοχοποιώ;
- Φυσικά
- Γιατί;
- Διότι σεβόμενος τη θέση του
δεν θα μιλήσει και έτσι εγώ θα πω ό,τι θέλω. Αλλά και ακόμα και αν μιλήσει θα
αργήσει να το κάνει αυτό και έτσι εγώ θα έχω πλάσει ήδη την εικόνα που θέλω.
Μην
μου πείτε, απλούστατη αλληλουχία σκέψεων έτσι;
Το
θέμα είναι άλλο.
Τελικά
έχει αποτέλεσμα αυτή η στάση;
Λυπάμαι
που θα σας πικράνω αλλά ναι, έχει.
Ο
«Δάσκαλος» αρκετές φορές (θα έλεγα τις περισσότερες) δεν πρέπει να μιλάει για
πολλούς και διαφόρους λόγους. Πρέπει να σωπαίνει και να αφήνει τα πράγματα είτε
να εκτονώνονται είτε να γιατρεύονται με το πέρασμα του χρόνου.
Εκεί ακριβώς
βρίσκουν το απαραίτητο πεδίο να δράσουν λοιπόν αυτοί οι άνανδροι και μικρόψυχοι
πικραμένοι μαθητές. Εκμεταλλευόμενοι την σιωπή του «δασκάλου» την οποία ερμηνεύουν
προς τους άλλους ως «ενοχή» επιρρίπτουν σε αυτόν (στον Δάσκαλο) όλες τις
ευθύνες και έτσι κρύβονται πίσω από την γύμνια τους.
Γύμνια
τόσο μεγάλη που και οι ίδιοι δεν πιστεύουν αυτά που λένε.
Εγωισμός
τόσο διογκωμένος που ξεχνούν υποσχέσεις και ηθικές δεσμεύσεις προς τα μέλη του dojo.
Και
φυσικά εμφανίζονται στη συνέχεια ως υπέρμαχοι της ιδέας του “bushido”
(την βαθύτερη έννοια της οποία αγνοούν παντελώς) ή της «ηθικής» ή της «τσίπας»
κατά το Ελληνικότερο και ξεκινούν έναν αγώνα δρόμου προκειμένου να πείσουν όσο
μπορούν περισσότερους για το δίκαιο των δικών τους θέσεων λες και είναι σε
διαμάχη με τον «Δάσκαλο» για την δική του ηθική ανυπαρξία. Λες και τους είπε
κάποιος πως εάν συγκεντρώσουν αρκετούς γύρω τους (κάτι σαν ψηφοφόρους) τότε
αμέσως οι πράξεις τους ξεπλύθηκαν από την ντροπή.
Ένας
αγχωτικός αγώνας δρόμου προκειμένου να συσπειρώσουν γύρω τους όσο γίνεται
γρηγορότερα μαθητές, φίλους και λοιπούς τρίτους με «σημαία» φυσικά το δικό τους
δίκιο…
Σπεύδουν
αμέσως όλοι οι «πικραμένοι» και «προδομένοι» και «εκδιωχθέντες» να συνασπιστούν
σε ένα σώμα με κοινό στόχο να «χτυπήσουν» τον Δάσκαλο….
Και
ο «Δάσκαλος» από την άλλη καταδικασμένος στην μοναξιά του και στην σιωπή του
ελπίζοντας ότι όλα αυτά είναι «παιδικές ανοησίες & πείσματα» και κάποια
στιγμή θα εκτονωθούν.
Και
στην ουσία τι έκανε ο «Δάσκαλος»;
Απλά
τους έφερε μπροστά στον «καθρέφτη του dojo» και είδαν μέσα σ’ αυτόν και
σιχάθηκαν και οι ίδιοι τον εαυτό τους.
Είναι
όμως έτσι;
Τελικά
κάνει κακό ο «καθρέφτης του dojo»;
Εξαρτάται
από ποια μεριά στέκεσαι και φυσικά τι βλέπεις;
Οι σκέψεις δικές σας...
Καρυπίδης Κων/νος
Τεχν. Διευθυντής Συνδέσμου
